Uniek zijn. Mag dat?

Mag jij zijn wie je echt bent?  Van jezelf?

Vind jij jezelf leuk? Accepteer jij jezelf zoals je bent. Dit is een lastige, vind ik. Zeker in deze wereld, waarin we van jongs af aan vaak geleerd hebben hoe dingen horen. Hoe we horen te zijn en ons horen te gedragen. Maar is dit ook echt wie we zijn? Lastige vraag…

Een vraag die in gesprek met een vriendin in ons naar boven kwam. Een vraag die allerlei antwoorden op roept en nog meer vragen… 

Handleiding

Ik heb de afgelopen tijd voor een aantal papa’s en mama’s een “handleiding” van hun zoon/dochter mogen maken. Gewoon een kort bestandje waarin staat wie hun zoon en dochter is, wat voor type dat ze zijn, hoe je ze het beste kunt benaderen, hoe ze hun beslissingen het beste kunnen maken. Gewoon wat handigheidjes. Leuk om te mogen doen en leerzaam. Maar ook confronterend. Confronterend als mens en als ouder.

Veelgehoorde terugkoppeling van de ouders: ik voel veel minder irritatie en veel meer rust naar mijn kind toe, omdat ik nu snap hoe hij/zij in elkaar zit en waarom hij/zij de dingen doet die hij/zij doet. Begrijp ik helemaal! En dit vind ik natuurlijk superfijn om te horen. Zeker voor deze kids. Wat is er fijner dan dat je mag zijn, wie je bent! En dat je ouders hier achter staan.

Op gevoel

Maar.. waarom kan dit pas als jouw ouder je snapt. Waarom zien wij ouders, onze kinderen niet gewoon voor wie ze zijn. Waarom moeten ze voldoen aan allerlei regels die wij denken hen te moeten leren/bijbrengen, waar wij van vinden dat ze aan moeten voldoen? Waarom. Omdat wij dit van vroeger meegekregen hebben? Omdat het zo hoort, of omdat we bang zijn wat de buren/onze ouders/anderen hier wel niet van zouden denken? Wanneer durven we weer op gevoel te gaan opvoeden.

Unieke ouders

Want wat ik óók in gesprekken hoor, is dat de ouders vertellen dat hun kind dit zelf al vaker heeft aangegeven aan papa en mama (bijvoorbeeld dat hij graag alleen is, dat hij liever even rust wil na school, dat hij het lastig vind om gelijk antwoord te geven, dat hij dingen wel zelf kan doen, dat hij het moeilijk vind om zicht te focussen…). En dat ze al wel voelden dat ze hier iets mee moesten.

Maar ja… een kind hoort toch buiten te spelen, zijn energie kwijt te kunnen, spontaan te reageren, begeleid te worden, kort gehouden te worden, rustig te reageren, zelfstandig huiswerk te maken, te weten wat ze willen, te focussen… Inderdaad sommige kinderen wel, en sommige kinderen niet. En als ouder voel je dit vaak al heel goed aan. Maar durf jij hierin ook die unieke ouder te zijn? Durf jij je kind te zien voor wie hij/zij echt is? Durf jij beslissingen te nemen die goed voelen voor jouw kind?

Een vraag aan jullie

Betrap jij jezelf er wel eens op dat je iets doet (of laat), omwille van wat anderen er van zouden kunnen denken?