Mag jij zwak zijn?

Op welk moment leren we af te vertellen wat we nodig hebben. Of wat we voelen?

Ik zag een filmpje van een meisje.

Het meisje in het filmpje was 5 jaar. Ze was uit ernstige (medische) toestand hersteld. Ze zei wat ze voelde. Ze vroeg om wat ze nodig had. En ze leek er alleen maar sterker door. Niet behoeftig, niet zwak. Kwetsbaar misschien, maar het had zoveel kracht. Het maakte niet alleen háár sterk en krachtig, maar óók de mensen om haar heen. Omdat zij precies aan het meisje konden geven wat het meisje nodig had. Omdat zij dit zelf feilloos en in al haar kwetsbaarheid aangaf.

Wanneer verliezen we dit vermogen? Op welk moment in ons leven bedenken we dat anderen uit zichzelf moeten begrijpen wat wij nodig hebben, en raken we teleurgesteld als we dit niet ontvangen…

Een gesprek

“Mag je zwak zijn?” vraag ik zoonlief (20 jr). “Nee, natuurlijk niet!” antwoordt hij. “Je mag namelijk niet over je heen laten lopen! Mensen niet met je laten sollen!”.

Zwak

Hmmm. Even checken, bedoelen wij hier wel hetzelfde?

Nieuwe vraag: “Dus als iemand tegen zijn baas zegt dat ze een slechte dag heeft en het even niet aan kan…En hij reageert hier slecht op?” Zoonlief: “Mam dat is niet zwak, dat is kwetsbaar. En dat mag natuurlijk. Hoe hij hierop reageert daar kan zij dan van leren. Dat ze het misschien anders kan vertellen.” “Of het gewoon bij hem laten..” was mijn aanvulling. “Ja, dat kan ook.”

Nog eentje dan: “Een man verteld dat hij het moeilijk heeft, maar dat hij aan niet veel mensen zijn zwakte durft te laten zien?”. “Mam, dat is geen zwakte. Het is belangrijk dat je altijd durft te zeggen, wanneer je met iets zit. Dit is niet zwak!”. Hij kijkt me een beetje geïrriteerd aan. Snap ik.

Prima, we zitten op een lijn, maar vertaalden het woord zwak totaal anders. Hier zit misschien ook iets.

Kwetsbaar

Uit de gesprekken die ik heb, merk ik dat mensen zich vooral niet zwak willen opstellen tegenover anderen. Maar na een beetje doorvragen, bedoelen zij vooral dat ze zich niet kwetsbaar durven opstellen, omdat ze bang zijn dat ánderen hen zwak vinden. Maar zodra we het gebeuren omdraaien en ik voorstel dat een ander zich tegenover hen kwetsbaar opstelt, dan vinden zij dit totaal niet getuigen van zwakte. Maar juist van kracht!

Gek he, hoe we onszelf zo voor de gek kunnen houden.

Kracht

Hoe lastig ik het zelf ook vindt: jezelf kwetsbaar opstellen, vragen om wat jij nodig hebt, aangeven waar jouw grenzen liggen, vertellen wat jou dwarszit… Dit alles, is nooit zwak. Dit is het meest krachtige wat je kunt doen. Voor jezelf. Maar ook voor een ander. Deze kunnen zo namelijk inspelen op wat jij nodig hebt. En wie wil nu niet weten, hoe hij of zij een ander hulp kan bieden? Hoe krachtig voelen we ons dan?

Een vraag aan jullie

Weet jij nog wat je nodig hebt? Kun je hier woorden aan geven en durf je te vragen om wat je nodig hebt?