Mag je altijd jezelf zijn,

ook ten koste van anderen?

Hey Shar, ik heb wel een vraagje: mag je jezelf zijn, als dat betekent dat je anderen onzeker maakt? Of is dat onzeker maken, maar perceptie :- ).

Een kleine onderbouwing:

“Wanneer ik een keertje echt mijn best heb gedaan, op mijn uiterlijk en mooie kleding aan heb bijvoorbeeld, dan krijg ik heel vaak te horen; ‘ ja, maar jij hebt maatje 36 dan staat alles goed…’ Of als ik iets koop of investeer: ‘jij hebt makkelijk praten, jij hebt het goed voor elkaar.’ Snap je wat ik bedoel? Dan zeg ik soms maar niets over dat, waar ik blij van wordt, om anderen niet tegen het hoofd te stoten. Zo heb ik afgelopen tijd allemaal fijne dingen meegemaakt, allemaal met een reden, sommige redenen waren leuk maar sommigen redenen waren ook verdrietig, of best moeilijk. En ik wil dat wel van de daken schreeuwen allemaal, want het was echt zo fijn allemaal. Maar toch houd ik me in en verander feiten, om andere mensen maar niet onzeker te maken. Waarom toch? Ai, moeilijke vraag?”

Kwetsbaar

Ik vind het een mooie en hele kwetsbare vraag. Mijn eerste reactie zou zijn; natuurlijk mag je altijd jezelf zijn. Het voelt zelfs een beetje als een moetje. Maar als ik goed naar deze vraag kijk, vind ik dat dan eigenlijk wel zo?

Welk beeld

Mensen hebben een bepaald beeld van elkaar. Dat beeld halen ze uit hun ervaringen; eigen ervaringen en ervaringen die ze met een ander delen of hebben meegemaakt. En dit vormt onder andere hun mening over de andere persoon, en over wat zij denken dat die persoon meemaakt. Wat nu als dit beeld niet compleet is? Dat ze bijvoorbeeld een mooie jonge vrouw met een prachtig gezin zien, waar ze met een soort jaloezie en bewondering naar kijken. Maar niet weten dat deze jonge vrouw net haar vader heeft verloren, of eigenlijk ziek is, of problemen heeft met haar kindje, net haar baan is verloren… Ze zien alleen maar wat ze zien. Ze kunnen niet zien, wat ze niet weten.

Bij hen

Stel, mensen hebben dit mooie ideale beeld van die jonge vrouw. En de jonge vrouw verteld dat ze zo’n ontzettend mooie avond heeft gehad in een sterrenrestaurant. Hun reactie zou kunnen zijn: ‘jij hebt ook altijd geluk, heb jij weer’. Of: ‘jeetje wat fijn voor je, heb je genoten?’ Welke reactie zij ook geven, dit doen zij vanuit hun eigen perspectief. Hoe zíj in elkaar zitten. Misschien is degene een beetje pessimistisch, heel positief, iemand die iedereen alles gunt of iemand die het zelf heel moeilijk heeft..? Je weet het niet. Iedereen kan een strijd vechten waar een ander niets van af weet. Dus hoe een ander reageert op jou en je verhaal, ligt volgens mij bij die ander. Zij weten niets van jouw “strijd” af. En jij niet van die van hen. Het enige waar wij zelf iets aan kunnen doen, is wat wij laten zien aan de wereld. Hoe eerlijk wij zijn naar buiten toe. En de intentie waarmee je iets verteld aan een ander. En de reactie die zij geven, die is van hun. Ik denk namelijk niet dat je iets deelt met de intentie iemand te kwetsen of onzeker te laten voelen. En mocht die ander dat dan toch zo voelen of ervaren, dan ligt dat bij hen. Niet bij jou. Dat denk ik.

Alles delen?

Zou dit dan betekenen dat het beter zou zijn wanneer je alles met iedereen deelt? Hmmm. Dat kan zo zijn. Maar dat voel ik persoonlijk niet zo. Ik wil namelijk helemaal niet álles met íedereen delen. Want eerlijk gezegd, maakt het mij niet veel uit wat íedereen van mij denkt. Maar… er zijn wel een aantal mensen bij wie ik dat wel belangrijker vindt, van wie ik graag wil dat ze weten wie ik ben, echt ben. En wat ik meemaak. En daar zal ik altijd moeite voor doen. Dit delen gaat mij namelijk niet altijd even makkelijk af. Het voelt best wel kwetsbaar. En dat vind ik lastig. Maar ik zal het wel altijd blijven proberen. Zodat hun beeld zo eerlijk mogelijk kan zijn. Maar dan nog: hoe zij op mij reageren… dat ligt wel bij hen.

Een vraag aan jullie

Ben jij altijd jezelf?